In Normale dagen volgen we toneelschrijfster Lucie die na drie jaar terugkeert naar het grootouderlijk huis op het Gelderse platteland, omdat haar opa op sterven ligt. Ze is opgegroeid op de boerderij, bij haar opa en oma. Lucie werkt aan een toneelstuk over de zogeheten Oklahoma City Bomber, en leest daartoe diens biografie. De hele roman door worden verbanden gelegd of gesuggereerd tussen de wederwaardigheden van deze Timothy McVeigh en de situatie waarin Lucie bij haar grootouders terechtkomt. Normale dagen is dan ook niet bepaald een ‘document humain’ over het sterven van een grootouder, dat uit is op herkenning en ontroering bij de lezer. Gerritsen schrijft op een meer filosofisch niveau over afstand en betrokkenheid, loyaliteit en verraad. Lucie is haar grootouders ooit min of meer ontvlucht, en heeft om aan hen een reactie te ontlokken nooit meer wat van zich laten horen. Dit leverde een nog grotere ergernis op: de reactie bleef uit. Als ze na jaren weer een voet over de drempel zet, stoot ze weer gewoon haar teen tegen de emmer die altijd al op de deel stond, blijft haar oma gewoon televisie kijken en wordt ze gewoon verwelkomd met de woorden ‘moet je nog eten’.

Normale dagen is geen roman die onmiddellijk verleidt tot doorlezen, maar die langzaam vat op je krijgt. Net als de hoofdpersoon kun je als lezer niet anders dan op een bepaald moment capituleren en oog krijgen voor het drama. Want een drama ís het, in alle stilstand, zwijgzaamheid en boertigheid.